ده عنوانی که به تازگی ثبت شده اند :
یوسف بن محمد توزری[ویرایش]
[ادامه] یوسف بن محمد توزری (
۴۳۳ ـ
۵۱۳ هـ.ق) از علما و فقهای بزرگ قرن پنجم هجری بود.
او در فقه، اصول دین و تصوف به شهرت رسید و اعتقاد عمیقی به کتاب احیاء العلوم غزالی داشت.
وی در شهرهای مختلفی از جمله فاس و سجلماسه سکونت داشت و در کنار تدریس، به نوشتن آثار دینی و علمی نیز پرداخته بود.
از اساتید او به ابوالحسن لخمی اخذ، سقراطیسی و عبدالجلیل ربعی می‌توان اشاره کرد.
یحیی بن عبدالجلیل فهری[ویرایش]
[ادامه]یحیی بن عبدالجلیل فهری (
۵۳۵ ـ
۵۸۸ هـ.ق) از شاعران و ادیبان برجسته
اندلس بود.
وی در سال ۵۳۵ (هجری قمری) به دنیا آمد.
گفته شده اهل فرّیش یا بلش بوده ولی بیشتر عمر خود را در اشبیلیه و مرسیه گذراند.
ابن مجبر به خاطر سبک شعری قوی و قصاید بدیع خود، به عنوان یکی از شاعران برجسته اندلس و مغرب شناخته می‌شد.
او اشعار فراوانی در مدح ملوک و امیران سروده است، از جمله مدح امیر یعقوب بن یوسف موحدون مراکش و ابوعبدالله بن سعد مردنیش در اندلس.
عجلی[ویرایش]
[ادامه]عجلی (پیش از
۵۸۸ هـ.ق) نویسنده‌ای شیعی که تنها اطلاع موجود درباره‌اش از
ابن شهرآشوب (م ۵۸۸ هـ.ق)، از رجال‌شناسان امامی، نقل شده است.
ابن شهرآشوب از اثری به نام کتاب
البیان به قلم وی یاد می‌کند.
او هیچ‌گونه جزئیات دیگری از نام کامل، نسب، زندگی، یا محتوای اثر او ارائه نمی‌دهد.
با توجه به نبود نامش در منابع پیش از ابن شهرآشوب، احتمال می‌رود که ایشان در قرن ششم (هجری قمری) یا اندکی پیش از آن می‌زیسته است.
سملوانی[ویرایش]
[ادامه] عبدالوهاب بن عمرو سملوانی (پیش از
۳۷۷ هـ.ق) شاعر و کاتب بود.
تنها منبعی که از او یاد کرده،
الفهرست الندیم است که وی را در شمار شاعران کاتب آورده است.
او گفته است صد ورقه شعر از ایشان بر جای مانده است.
جز این، هیچ‌گونه اطلاعی از زندگی، آثار دیگر، یا جایگاه ادبی و فرهنگی او در منابع موجود یافت نمی‌شود.
عبداللّه بن حماد کاتب[ویرایش]
[ادامه]عبداللّه بن حماد کاتب (پیش از
۳۷۷ هـ.ق) نویسنده‌ای از سده‌های نخست
اسلامی بود.
تنها منبع اصلی دربارۀ او
الفهرست الندیم است که وی را در شمار کاتبان آورده است.
او اثری با عنوان معانی
الشیب و آدابه و فضل ألوانه و ترتیب مقدماته و ما قیل فیه نظماً و نثراً و الخضابات را به ایشان نسبت داده است.
الندیم تصریح می‌کند که اطلاعات بیشتری از زندگی یا آثار او ندارد.
اسماعیل پاشا نیز از او یاد کرده، ولی بی‌دلیل او را «بغدادی» لقب داده است.
مؤلفه بنیادین هویت حوزه علمیه قم[ویرایش]
[ادامه]«عقلانیت دینی، مؤلفه بنیادین هویت حوزه علمیه قم»
بصیر کاتب[ویرایش]
[ادامه] عبداللّه بن بصیر کاتب (پیش از
۳۷۷ هـ.ق) شاعر و کاتب بود.
ابن ندیم در
الفهرست و به نقل از کتاب
ابن حاجب نعمان، از او یاد کرده و او را در شمار شاعران کاتب آورده است.
به گفتۀ وی، ایشان دارای سی ورقه شعر بوده است.
جز این اشاره، اطلاعات دیگری درباره زندگی، نسب، یا آثار او در منابع موجود یافت نمی‌شود.
ابوالعز[ویرایش]
[ادامه]عبدالعظیم بن حسن ابوالعز قرن
۵ -
۶ (هجری قمری) نسب‌شناس علوی و از نوادگان
امام حسن مجتبی (علیه‌السلام) بود.
به‌گفته
آقابزرگ تهرانی، با یازده واسطه به آن حضرت می‌رسد و از این‌رو به «سید ابوالعز» شهرت داشته است.
تنها اثر شناخته‌شدۀ او
مشجّر النسب یا
الأنساب المشجّره است.
احمد بن محمد بن مهنّا عبیدلی، نسابه معاصر علامه حلی (م
۷۲۶ هـ.ق)، در
تذکرة النسب از آن کتاب نقل کرده است.
سعدی جرجانی[ویرایش]
[ادامه]عبدالرحمان بن عبدالرزاق سعدی (پیش از
۳۴۶ هـ.ق) مورخ اسلامی بود.
تنها منابعی که از او یاد کرده‌اند
ابوالحسن مسعودی (م ۳۴۶هـ.ق) و به نقل از وی، حاجی خلیفه‌اند.
این دو، او را در شمار مورخان اسلامی دانسته‌اند که کتابی در تاریخ نگاشته بوده است.
اسماعیل پاشا نام این اثر را
تاریخ جرجان آورده است.
جز این اشارات کوتاه، هیچ‌گونه اطلاعات دیگری درباره زندگی، آثار یا جایگاه علمی او در دست نیست.
بن سعید[ویرایش]
[ادامه]عبدالرحمان بن سعید (پیش از
۳۷۷ هـ.ق) نویسنده‌ای ناشناخته که تنها در
الفهرست ابن ندیم از او یاد شده است.
وی را در شمار مؤلفانی قرار داده که در زمینه آداب کتاب‌هایی نوشته‌اند.
به‌ویژه اثری با عنوان
الشیب و الخضاب به او نسبت داده شده است.
ابن ندیم خود اعتراف می‌کند که اطلاعات بیشتری درباره زندگی یا آثار این فرد در اختیار ندارد.
هیچ منبع دیگری نیز درباره وی در دسترس نیست.
