کلید
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مَحو از واژگان بهکار رفته در
فقه، به معنای از بین رفتن، یا بردن صورت و هیئت چیزی است.
عنوان یاد شده در بابهای
طهارت،
صلات،
اعتکاف و
قضاء به کار رفته است.
احکام محو در بابهایی از
فقه بیان شده است.
لمس قرآن و اسامی جلاله و نیز
خط قرآن برای محو و پاک کردن آن بر فاقد
طهارت (
وضو یا
غسل)
حرام است. بنابراین، جایز نیست با
زبان یا دستِ تر خطوط
قرآن را محو کند.
نوشتن قرآن با مرکب نجس، حرام است و در صورت نوشتن، لازم است خط آن محو گردد.
محو و پاک کردن نوشته قرآن با آب دهان
مکروه است.
به جا آوردن عملی که موجب محو هیئت
نماز و موالات گردد، مانند از جا پریدن یا سکوت طولانی یا ارتکاب
فعل کثیر، همچون
خوردن و آشامیدن، نماز را باطل میکند؛ خواه از روی عمد باشد یا سهو.
سایر عباداتی که موالات در آنها شرط است، مانند
تیمم نیز حکم یاد شده را دارند.
خروج از محل
اعتکاف برای کاری ضرور، جایز است؛ لیکن به تصریح برخی، اگر غیبت به حدی زیاد باشد که موجب محو صورت اعتکاف گردد، اعتکاف باطل میشود و در صورت واجب بودن آن به
نذر و مانند آن، باید اعاده شود.
چنانچه
مجتهد در مسئلهای از فتوایش عدول کند، در صورتی که نادرستی فتوای نخستش مستند به دلیلی قطعی باشد، بر او واجب است مراتب را به مقلدانش اعلام و متن فتوای داده شده را محو کند؛ اما اگر مستند به دلیلی ظنی باشد، محو آن واجب نیست.
• فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (علیهمالسلام)، ج۷، ص۵۷۱.
۰:۱۰.