حسین بن علی طبری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حسین بن علی طبری (
۴۱۸–
۴۹۸ هـ.ق) فقیه، محدث و مفتی شافعی بود که در
نیشابور،
بغداد و
مکه به تحصیل و تدریس پرداخت.
او از بزرگان
مذهب شافعی و مسلک اشعری بود و حدود سی سال در مکه به تدریس
فقه و
حدیث مشغول بود.
از شاگردانش می‌توان به ابوطاهر سلفی و ابوغالب ماوردی اشاره کرد.
ایشان در رمضان ۴۹۸ (هجری قمری) در مکه یا
اصفهان درگذشت.
ابوعبداللّه حسین بن علی بن حسین مشهور به امام الحرمین طبری در سال ۴۱۸ (هجری قمری) در آمل
طبرستان به دنیا آمد.
ایشان از ملازمین
ابواسحاق شیرازی و از بزرگان اصحاب او به شمار می‌رفت.
او مذهب شافعی و مسلک اشعری داشت.
وی فقیه، محدث و مفتی مکه بود.
ابوعبداللّه در سال
۴۳۹ (هجری قمری) به نیشابور سفر کرد
و
صحیح مسلم را از
عبداللّه لغافر فارسی فرا گرفت.
همچنین فقه را نزد
ناصر بن حسین عمری مروزی در نیشابور
و نزد ابوالطیب در بغداد آموخت.
او پس از مدتی سکونت در نیشابور و بغداد به مکه رفت.
به فراگیری
صحیح بخاری از
کریمه مروزیه پرداخت.
امام الحرمین حدود سی سال در مکه ساکن بود
و به تدریس حدیث و فقه شافعی اشتغال داشت.
مدتی نیز در مدرسه نظامیه بغداد به تدریس مشغول بود.
ابوطاهر سلفی،
ابوغالب ماوردی و
رزین بن معاویه عبدری از جمله شاگردان او بودند.
حسین بن علی کتاب
العدّه که شرح کتاب الابانه فورانی است، را نگاشته است.
طبری سرانجام در ماه
رمضان سال ۴۹۸ (هجری قمری)
در مکه یا اصفهان درگذشت.
در تاریخ وفات او اختلاف است.
پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «حسین بن علی طبری»، ج۳، ص۱۴۱.
