ابوسلیمان محمد بن طاهر بن بهرام سجستانی منطقی دانشمند قرن ۴ هجری، ابتدا در سیستان و سپس در بغداد زندگی کرد. او از دانشمندان بزرگی علم آموخت و به تدریس و تحقیق پرداخت. با وجود بیماری و نابینایی از یک چشم، خانه‌اش به مرکزی برای دانشجویان تبدیل شد. او در علوم عقلی و نجوم فاضل بود و پیش از نیوتون، قانون جاذبه را کشف کرد. آثار متعددی از جمله مقالاتی در منطق و نجوم نوشت و تا سال ۳۷۹ هجری زنده بود.
چون وی دچار بیماری برص و از یک چشم نابینا بود، همواره در خانه بود و منزلش مرکزی برای تدریس و تحقیق شده بود. کسانی که در پی دانش بودند، به خانه او می‌رفتند.
سجستانی که خود خانه نشین بود، دوست داشت از اوضاع سیاسی ـ اجتماعی جامعه خود آگاه باشد. وی برای این منظور از ابوحیان توحیدی بهره می‌برد. ابوحیان می‌کوشید در مجالس بزرگان و مسؤلان مملکتی حضور یابد و از اوضاع جاری آگاه شود، سپس اطلاعات خود را در اختیار سجستانی قرار دهد.
