محمد بن احمد شلبی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محمد بن احمد شلبی (
۴۴۰ ـ
۵۰۱ هـ.ق) فقیه مالکی و مفتی برجسته شهر شِلب در اندلس بود.
او فقه را نزد استادان نامدار و پدرش آموخت و به فصاحت، تیزبینی و درایت شهرت داشت.
وی بیش‌تر به استنباط می‌پرداخت تا روایت و شاگردانی را نیز تربیت کرد.
او کتابی در وثایق و شروط نوشت که ناتمام ماند.
وی درنهایت در شِلب در سال ۵۰۱ (هجری قمری) از دنیا رفت.
ابوعبداللّه محمد بن احمد بن مسعود شِلْبی در ماه صفر
سال ۴۴۰ (هجری قمری)
در شِلْب واقع در غرب اسپانیا متولد شد.
وی که از مفتیان بزرگ شهر شِلب
و بر مذهب مالک بود،
بسیار فصیح، خوش فهم، تیزبین، آگاه به فتاوا و دارای همت عالی بود.
علمای تراجم و رجال او را توثیق کرده‌اند.
او شاگردانی داشته، اما بیش‌تر وقتش به درایت و استنباط می‌گذشت تا به روایت.
شلبی صحیح بخاری را از ابوعبداللّه بن منظور در اشبیلیه
فرا گرفت؛
سپس به قرطبه
رفته و علم فقه را از ابوجعفر بن رزق آموخت.
او هم‌چنین فقه را از پدرش احمد بن مسعود بن مفرج فرا گرفته و از وی نیز روایت کرده است.
اثر
ابوعبدالله کتابی در وثایق و شروط است که به تکمیل آن موفق نشد.
محمد درنهایت در شِلب
در سال ۵۰۱ (هجری قمری) دیده از جهان فرو بست.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلام، برگرفته از مقاله «محمد بن ابی‌بکر شرغی»، ج۴، ص۳۴۰.
