• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

مازری

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف




محمد بن علی مازری (۴۵۳ ـ ۵۳۶ هـ.ق) فقیه مالکی، محدث، حافظ، اصولی، متکلم و ادیب نامدار بود.
او نزد استادانی چون ابوالحسن ربعی لخمی و عبدالحمید سوسی دانش آموخت.
شاگردان بزرگی همچون قاضی عیاض، ابن فرس و ابن مقریء از ایشان روایت کرده‌اند.
وی در اصول فقه، فقه مالکی و حدیث جایگاهی ممتاز داشت و در علوم دیگر چون حساب و پزشکی نیز نظر می‌داد.
به خوش‌خُلقی و خوش‌بیانی معروف بود و قلمش را رساتر از زبانش دانسته‌اند.
آثار او متعدد است؛ از مهم‌ترین آنها ایضاح المحصول فی برهان الاصول، المعلِم بفوائد صحیح مسلم (پایهٔ کتاب الاکمال قاضی عیاض)، شرح التلقین (در فقه مالکی در ده مجلد)، نظم الفرائد فی علم العقائد، تعلیق علی المدوّنه و الکشف و الأنباء فی الرد علی الاحیاء غزالی است.
وی در ۱۸ ربیع‌الاول ۵۳۶ (هجری قمری) در ۸۳ سالگی در مهدیه درگذشت و در مستنیر، میان مهدیه و سوسه، دفن شد.



ابوعبداللّه محمد بن علی بن عمر تمیمی مازری اندلسی منسوب به مازَر، شهرکی در جزیره صقلیه اندلس است.
او محدث، حافظ، فقیه مالکی، اصولی، متکلم و ادیب بود.
وی در ربیع الاول ۴۵۳ (هجری قمری) در مهدیه، از شهرهای افریقیه (تونس) متولد شد.
ایشان پس از نشو و نما در این شهر به کسب علم و دانش روی آورد.


ابوعبداللّه اساتیدی همچون ابوالحسن علی بن محمد ربعی لخمی۴۷۸ابومحمد عبدالحمید بن محمد سوسی داشته است.


قاضی عیاض بن موسی، ابوجعفر بن یحیی قرطبی وزغی، ۲ عبدالسلام برجینی، ابن فرس و ابن مقریء نیز از او روایت کرده‌اند.


امام مازری به تدریس اصول فقه و دین اشتغال داشت.
به گفته ابن فرحون، در زمان خودش میان مالکیه فقیه‌تر از او یافت نمی‌شد.
او در علوم گوناگون از جمله حساب و پزشکی صاحب‌نظر بود.
ایشان چنان که در فقه فتوا می‌داد، در پزشکی نیز نظر می‌داد و همگان به او مراجعه می‌کردند.


اندلسی بسیار خوش اخلاق و خوش برخورد بوده و قلمش را بلیغ‌تر و رساتر از زبانش گفته‌اند.
مجلس او نیز بیشتر به خواندن اشعار و ذکر حکایات می‌گذشت.


محمد بن علی تألیفاتی در فقه و اصول، عقاید و ادب داشته که عبارت‌اند از:
• ایضاح المحصول فی (مِن) برهان الاصول ابوالمعالی جوینی؛
• المُعْلِم بفوائد صحیح مسلم در شرح صحیح مسلم (خطی)؛ (قاضی عیاض بر پایه و اساس این کتاب و به عنوان تکمله آن، کتاب الاِکمال را نوشته است.)
• شرح التلقین قاضی ابومحمد عبدالوهاب بن علی بغدادی (م ۴۲۲) در فقه، (در ده مجلد)؛
• نظم الفرائد فی علم العقائد؛
• تعلیق علی المدوّنه؛
• الکشف و الأنباء فی الردّ علی الإحیاء غزّالی.


مازری در هجدهم ربیع الاول سال ۵۳۶ (هجری قمری) در ۸۳ سالگی در مهدیه چشم از جهان فرو بست و در مُسْتَنیر، آبادی بین مهدیه و سوسه دفن شد.





۱. ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، ج۲۰، ص۱۰۵.    
۲. کحاله، عمررضا، معجم المؤلفین، ج۱۱، ص۳۲.    
۳. کحاله، عمررضا، معجم المؤلفین، ج۱۱، ص۳۲.    
۴. ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، ج۲۰، ص۱۰۶.    
۵. الجنة العلمیة فی موسسة الامام الصادق (ع)، موسوعة طبقات الفقهاء، ج۶، ص۲۸۸.    
۶. ابن فرحون، ابراهیم بن علی، الدیباج المذهّب، ج۲، ص۲۵۱.    
۷. ابن فرحون، ابراهیم بن علی، الدیباج المذهّب، ج۲، ص۲۵۱.    
۸. ابن خلکان، احمد بن محمد، وفیات الاعیان، ج۴، ص۲۸۵.    
۹. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۴، ص۱۱۰.    
۱۰. ابن فرحون، ابراهیم بن علی، الدیباج المذهّب، ج۲، ص۲۵۲.    
۱۱. کحاله، عمررضا، معجم المؤلفین، ج۱۱، ص۳۲.    
۱۲. زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۶، ص۲۷۷.    
۱۳. ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، ج۲۰، ص۱۰۴.    
۱۴. حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم البلدان، ج۵، ص۲۰۹.    
۱۵. ابن خلکان، احمد بن محمد، وفیات الاعیان، ج۴، ص۲۸۵.    
۱۶. ابن تغری بردی، یوسف، النجوم الزاهره، ج۵، ص۲۶۹.    
۱۷. حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم البلدان، ج۵، ص۴۰.    
۱۸. ذهبی، محمد بن احمد، العبر، ج۲، ص۴۵۱.    
۱۹. ذهبی، محمد بن احمد، الاشاره الی وفیات الاعیان، ۲۷۳.
۲۰. ذهبی، محمد بن احمد، تاریخ الاسلام، ج۳۶، ص۴۲۵.    
۲۱. ابن عماد حنبلی، عبدالحی، شذرات الذهب، ج۶، ص۱۸۶.    
۲۲. ابن خلکان، احمد بن محمد، وفیات الاعیان، ج۴، ص۲۸۵.    
۲۳. یافعی، عبدالله بن اسعد، مرآة الجنان، ج۳، ص۲۰۴.    
۲۴. ذهبی، محمد بن احمد، دول الاسلام، ص۲۷۹.
۲۵. حاجی خلیفه، مصطفی بن عبدالله، کشف الظنون، ج۱، ص۵۵۵.    
۲۶. بغدادی، اسماعیل بن محمد، ایضاح المکنون، ج۱، ص۱۵۶.    
۲۷. بغدادی، اسماعیل بن محمد، هدیة العارفین، ج۲، ص۸۸.    



• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلام، برگرفته از مقاله «محمد بن علی مازری»، ج۴، ص۳۸۲-۳۸۱.






جعبه ابزار