عیسی1
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محمد بن عیسی لخمی (
۵۰۷ هـ.ق) ادیب و شاعر برجسته
اندلس بود.
او اهل دانیه بود و به سبب شغل مادرش به «ابن لبانه» معروف شد.
در عصر ملوک‌الطوایف می‌زیست و گرایش خاصی به خاندان بنی‌عباد داشت و در مدح معتمد بن عباد و فرزندانش اشعار فراوان سرود.
معتمد نیز او را بسیار گرامی می‌داشت.
ایشان علاوه بر شاعری، به تدریس نیز پرداخت و شاگردانی چون ابن صفار پرورش داد.
از آثار او می‌توان به
مناقل الفتنه،
نظم السلوک فی وعظ الملوک،
سقیط الدرر و لقیط الزهر و
الاعتماد فی اخبار بنی عباد اشاره کرد.
وی در سال ۵۰۷ (هجری قمری) در شهر
میورقه درگذشت.
ابوبکر محمد بن عیسی بن محمد لخمی دانی معروف به
ابن لبانه اهل دانیه از شهرهای اندلس بود و به این علت به «دانی» ملقب شد.
از آنجا که مادرش شیرفروش بود، به «ابن لبانه» شهرت یافت.
محمد بن عیسی مدتی نیز به تدریس پرداخت که از جمله شاگردان او می‌توان به ابوعبداللّه بن صفار اشاره نمود.
ابوبکر از ادیبان و شاعران بزرگ و دارای طبعی لطیف و ظریف بود که در عصر ملوک الطوایف در اندلس زندگی می‌کرد.
او گرایش خاصی به خاندان بنی‌عباد داشت و در مدح معتمد بن عباد (حکومت
۴۶۱ ـ
۴۸۴ هـ.ق) اشعار خوبی سرود.
از جمله آنها قصیده‌ای است که در آن از وی و چهار فرزندش نام برده و آنها را ستوده است.
معتمد نیز به او توجه ویژه‌ای داشت و او را از دیگر شعرا گرامی‌تر می‌داشت.
ابن لبانه آثاری داشت که عبارتند از:
• مناقل الفتنه؛
• نظم السلوک فی وعظ الملوک؛
• سقیط الدرر و لقیط الزهر؛
• الاعتماد فی اخبار بنی عباد.
لخمی در سال ۵۰۷ (هجری قمری) در میورقه از دیگر شهرهای اندلس درگذشت.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلام، برگرفته از مقاله «محمد بن عیسی لخمی»، ج۴، ص۳۷۹-۳۸۰.
