حسن بن طیب شجاعی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوعلی شجاعی بلخی (فوت ۳۰۷ ق) یک راوی حدیث بود که شخصیت بحث‌برانگیزی داشت. برخی علمای اهل سنت او را دروغگو خوانده و متهم می‌کردند که کتاب‌های عمویش را به خود نسبت داده است، اما برخی دیگر نظری مثبت در مورد او داشتند. او با وجود ضعف بینایی و شنوایی، حافظه خوبی داشت و کتابی به نام «
ذوات الاجنحه» از خود به جای گذاشت.
ابوعلی حسن بن طیب بن حمزه شجاعی بلخی رحّال (م.
۳۰۷ق)، وی در
بغداد از افرادی چون
هدبه بن خالد،
ابوربیع زهرانی و محمد بن عبداللّه بن نمیر روایت کرد و راویانی مانند
اسماعیل بن علی خطبی،
ابوبکر بن مالک قطیعی و
محمد بن مظفر از او روایت کردند.
وی از راویان غیر شیعی بود.
برخی رجال نویسان اهل سنّت، او را
کذاب خوانده‌اند و برخی دیگر، نظر مثبتی درباره وی دارند.
گفته شده وی عمویی هم نام خود داشته که مؤلف بوده است و ابوعلی به سبب تشابه نام، کتاب‌های عمویش را به خود نسبت داده است. او بینایی و شنوایی ضعیفی داشت؛ ولی از حافظه خوبی برخوردار بود.
وی کتاب
ذوات الاجنحه را از خود به جا گذاشت.
ابوعلی به سال ۳۰۷ هجری در بغداد از دنیا رفت.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «حسن بن طیب شجاعی»، ج۲، ص۱۷۲.
