اخلالگران (فقه سیاسی)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اخلالگران کسانی‌اند که
بیعت و اطاعت از پیشوای معصوم (علیه‌السلام) را شکسته و از او سرپیچی می‌کنند و مردم را به آشوب و طغیان فرا می‌خوانند.
اگر شورش آنها غیرمسلحانه باشد، مصداق «افساد در زمین» بوده و حکومت اسلامی با آنها مانند مفسدان برخورد می‌کند؛ در این صورت به آنها «باغی» اطلاق نمی‌شود.
انگیزهٔ اغلب این گروه، عناد، منافع مادی یا تمایلات قدرت‌طلبی است.
اخلالگران بر كسى اطلاق مى‌شود كه بيعت خويش را با پيشواى معصوم (علیه‌السلام) شكسته و از اطاعت وى بيرون رفته باشد.از اين عنوان در باب
جهاد بحث شده است.
گروهى از روى عناد و به خاطر اغراض مادى و تمايلات قدرت‌طلبى از اطاعت امام سرپيچى كرده و دست به شورش مى‌زنند و مردم را به طغيان و آشوب و سركشى دعوت مى‌كنند؛ به اين گروه اخلالگران گفته مى‌شود.
قيام و شورش اين گروه اگر غير مسلحانه باشد از مصاديق «افساد در زمين» محسوب شده و رفتار دولت اسلامى با عوامل آن بر اساس حكم مفسدين خواهد بود، به اين گروه «باغی» گفته نمى‌شود.
•
عمید زنجانی، عباس‌علی، فقه سیاسی، ج۱، ص۱۲۳.
