امیرنصیر سکزی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
امیرنصیر سکزی (نیمه دوم قرن
۶ هـ.ق) از شاعران، فضلای نامدار و رجال درباری
سیستان بود.
او خطی خوش و طبعی شاعرانه داشت و اشعار دلکش می‌سرود.
به روایت
عوفی، نصیر به‌عنوان سفیر نیمروز به دربار سلطان غیاث‌الدین محمد بن سام در غور فرستاده شد.
وی مورد تکریم سلطان و اطرافیانش چون فخرالدین مبارک‌شاه قرار گرفت.
با توجه به حکومت غیاث‌الدین (
۵۵۸–
۵۹۹ هـ.ق)، دوران شکوفایی نصیر را باید در همین بازه دانست.
اثر شناخته‌شدۀ ایشان
دیوان شعر است که نمونه‌هایی از آن نزد عوفی باقی‌مانده است.
امیرنصیر (نصر) ظهیرالدین سیستانی سکزی (سجزی) از امرا،
فضلا
و شعرایِ بنام سیستان است.
وی صاحب مقام و دارای خصلت‌های برجسته بوده است.
ایشان دارای خطی خوش، اشعاری زیبا و دلکش داشته است.
امیرنصیر به گفته عوفی، در دوران حیات خود به عنوان سفیر از نیمروز (سیستان قدیم) به غُور (ولایتی بین هرات و غزنه) رفته است.
او مورد اکرام خاص سلطان غیاث‌الدین محمد بن سام غوری و برخی از اطرافیان او مانند فخرالدین مبارک شاه نویسنده، شاعر و مداح سلطان و متوفای
۶۰۴ (هجری قمری) قرار گرفت.
از آن‌جا که غیاث‌الدین غوری در سال ۵۵۸ (هجری قمری) به حکومت غور و نواحی آن دست پیدا کرد
و در سال ۵۹۹ (هجری قمری) نیز درگذشت.
باید رشد و بالندگی این شاعر فارسی زبان را در نیمه دوم قرن
ششم (هجری قمری) دانست.
سکزی اثرش
دیوان شعر یا مجموعه اشعاری است که از وی بر جای مانده و عوفی بعضی از آن‌ها را نقل کرده است.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «امیرنصیر سکزی»، ج۴، ص۴۳۵.
