منصور بن مسلم دمیک
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
منصور بن مسلم دمیک (
۴۵۷ ـ
۵۱۰ هـ.ق) ادیب، نحوی، فاضل و شاعر اهل
شام است.
او در ادبیات تبحر ویژه‌ای داشت. دیوان شعرش مملو از نکات نحوی است و الفاظ لغوی را ماهرانه تشریح کرده است.
وی در مسجد رحبه البصل و مسجد رماحین دمشق به تعلیم کودکان مشغول بود.
ایشان آثاری از خود به‌جا گذاشته که شامل
دیوان شعر،
تتّمه شرح الحماسه لابن جنّی و
شرحی بر الحماسه ابی تمام طائی است.
او در سال ۵۱۰ یا
۵۲۲ (هجری قمری) درگذشت.
ابونصر منصور بن مسلم بن علی دمیک حلبی سعدی معروف به
ابن ابی دمیک و
ابن ابی الخرجین است.
او در سال ۴۵۷ (هجری قمری) در
حلب از شهرهای شام به دنیا آمد.
وی بعدها به
دمشق منتقل شد و در آنجا سکونت گزید.
به نوشته
ابن عساکر، چهره دمیک شباهت بسیاری به
ابونصر برمکی شاعر داشته است.
ابن ابی دمیک فردی ادیب، نحوی، فاضل و شاعر بود.
یاقوت حموی او را فردی ادیب، نحوی، فاضل و شاعر معرفی کرده است.
او می‌نویسد: «از مطالعه آثار او، از جمله دیوان شعرش می‌توان به چیره دستی و تبحر وی در ادبیات پی برد.
دیوان شعرش مملو از نکات نحوی است و الفاظ لغوی آن به‌صورت بسیار ماهرانه‌ای تشریح گردیده و حتی به اعراب آن توجه شده است.»
سپس پاره‌ای از سروده‌های شاعر را ذکر کرده است.
ایشان سال‌ها در مسجد رحبه البصل و مسجد رماحین دمشق به تعلیم کودکان مشغول بود.
در این زمینه حکایت‌ها و داستان‌های شیرینی از وی نقل شده است.
ابونصر آثاری از وی برجای مانده که عبارت‌اند از:
• دیوان شعر؛
• تتّمه شرح الحماسه لابن جنّی؛
• شرحی بر الحماسه ابی تمام طائی.
منصور در تاریخ وفاتش اختلاف است. سال ۵۱۰
یا ۵۲۲ (هجری قمری)
نقل شده است.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «منصور بن مسلم دمیک»، ج۴، ص۴۲۴.
